Sanayi Devriminin mucitleri ve buluşları

1- Eğirme ve dokuma

Aşağıdaki ustaca makinelerin icadı, yüksek kaliteli pamuk ve yün iplik ve ipliklerin seri üretimini mümkün kıldı ve Büyük Britanya'nın 18. yüzyılın ikinci yarısında dünyanın önde gelen tekstil üreticisi haline gelmesine yardımcı oldu.

Dönen Jenny:

Yaklaşık 1764 yılında İngiltere'nin Lancashire şehrinde yaşayan fakir, eğitimsiz bir iplikçi ve dokumacı olan James Hargreaves , geleneksel çıkrıktaki gibi tek bir iğ yerine aynı anda sekiz iğden iplik çekecek yeni bir tür eğirme makinesi tasarladı . Bu fikrin, kızı Jenny'nin kazara ailenin çıkrıkını devirmesi üzerine aklına geldiği bildirildi. Makine yerde dururken bile iş mili dönmeye devam etti, bu da Hargreaves'e tek bir tekerleğin aynı anda birden fazla iş milini döndürebileceğini düşündürdü. 1770 yılında eğirme makinesinin patentini aldı.

HAVELSAN Ekspres, yapay zeka temasıyla yola çıktı

Su çerçevesi:

1769 yılında Richard Arkwright tarafından patenti alınan su çarkı, su çarkıyla çalıştırıldığı için bu adı alan , ilk tam otomatik ve sürekli çalışan iplik eğirme makinesiydi. Eğirme makinesinin ürettiğinden daha güçlü ve daha fazla miktarda iplik üretti. Boyutu ve güç kaynağı nedeniyle su çerçevesi, daha önceki makinelerde olduğu gibi iplikçilerin evlerine yerleştirilemezdi. Bunun yerine, hızlı akan bir derenin yakınındaki büyük bir binada bir konum gerekiyordu. Arkwright ve ortakları Britanya'nın dağlık bölgelerinde buna benzer birkaç fabrika kurdular. Çocuk işçiler de dahil olmak üzere iplikçiler bundan sonra evleri yerine giderek daha büyük fabrikalarda çalışmaya başladı.

Dönen katır:

Yaklaşık 1779'da Samuel Crompton , eğirme makinesinin ve su çerçevesinin özelliklerini birleştirerek tasarladığı eğirme katırını icat etti. Makinesi hem ince hem de kalın iplik üretme kapasitesine sahipti ve tek bir operatörün aynı anda 1.000'den fazla iği çalıştırmasını mümkün kılıyordu. Ne yazık ki Crompton fakir olduğu için fikrinin patentini alacak paradan yoksundu. Tasarım için söz verdiğinden çok daha az para ödeyen bir grup imalatçı tarafından, icadı konusunda aldatıldı. Eğirme katırı sonunda İngiliz tekstil endüstrisi boyunca yüzlerce fabrikada kullanıldı.

2. Buhar motoru

Buhar motoru, imalatta ve gemilerde ve demiryolu lokomotiflerinde güç kaynağı olarak kullanılmasıyla fabrikaların üretim kapasitesini artırdı ve 19. yüzyılda ulusal ve uluslararası ulaşım ağlarının büyük ölçüde genişlemesine yol açtı.

Watt'ın buhar makinesi:

17. yüzyılda Britanya'da madenlerden su pompalamak için ilkel buhar motorları kullanıldı. 1765 yılında İskoçyalı mucit James Watt , daha önceki gelişmelere dayanarak, ayrı bir yoğunlaştırıcı ekleyerek buhar pompalama motorlarının verimliliğini artırdı ve 1781'de, bir pompanın yukarı-aşağı hareketini oluşturmak yerine bir şaftı döndüren bir makine tasarladı. 1780'lerdeki daha fazla iyileştirmeyle Watt'ın motoru, kağıt fabrikalarında, un fabrikalarında, pamuk fabrikalarında, demir fabrikalarında, içki fabrikalarında, kanallarda ve su işlerinde birincil güç kaynağı haline geldi ve Watt'ı zengin bir adam yaptı.

Buharlı lokomotif:

İngiliz mühendis Richard Trevithick, genellikle Watt'ın bir zamanlar pratik olmadığı gerekçesiyle göz ardı ettiği buhar motorunun bir uygulaması olan buharlı demiryolu lokomotifinin (1803) mucidi olarak tanınır. Trevithick ayrıca motorunu çarkları döndürerek bir mavnayı hareket ettirecek ve bir tarak gemisini çalıştıracak şekilde uyarladı. Daha yüksek basınçlarda çalışarak Watt'ınkinden daha fazla güç üreten Trevithick'in motoru, kısa sürede Britanya'daki endüstriyel uygulamalarda yaygınlaştı ve Watt'ın daha az verimli tasarımının yerini aldı. Ücretli yolcu taşıyan ilk buharla çalışan lokomotif, İngiliz mühendis George Stephenson tarafından tasarlanan ve ilk seferini 1825'te yapan Active'di (daha sonra Locomotion olarak yeniden adlandırıldı ) . 1830'da tamamlanan, Liverpool ile Manchester arasında yeni bir yolcu demiryolu hattı için, Stephenson ve oğlu saatte 36 mil (58 km) hıza ulaşan Roket'i tasarladılar.

19. yüzyılın sonlarında iki önemli icat buharlı trenlerin ve demiryollarının güvenliğini ve verimliliğini artırdı. 1897'de Amerikalı mucit Andrew J. Beard, demiryolu vagonlarını otomatik olarak birbirine bağlayan bir cihaz olan Jenny bağlayıcının patentini aldı. Genellikle ciddi yaralanmalarla sonuçlanan tehlikeli bir iş olan, fren görevlilerinin arabaları manuel olarak bağlama ihtiyacını ortadan kaldırarak demiryolu endüstrisinde devrim yarattı. Aynı sıralarda Kanadalı Amerikalı mucit Elijah McCoy, buhar motoru yatakları için bir yağlama cihazının patentini aldı . Taşınabilir "yağlama kabı" veya "McCoy yağlayıcısı", tren hareket halindeyken motor yataklarına otomatik olarak yağ damlatarak motorun uygun şekilde yağlanmasını sağlıyordu. Bu cihaz, trenlerin yağlama için sık sık durmaya gerek kalmadan sürekli çalışmasına olanak tanıdığı için son derece popüler hale geldi.

Vapurlar ve buharlı gemiler:

Vapurlar ve buharlı gemiler, 18. yüzyılın sonlarında ve 19. yüzyılın başlarında Fransa, Britanya ve Amerika Birleşik Devletleri'nde öncülük etti. Ticari açıdan başarılı olan ilk çarklı vapur, Amerikalı mühendis Robert Fulton tarafından tasarlanan North River Steamboat , 1807'de Hudson Nehri boyunca New York City'den Albany, New York'a saatte yaklaşık 8 km hızla gitti. Sonunda, giderek daha büyük buharlı gemiler, doğu ve orta Amerika Birleşik Devletleri'nin, özellikle Mississippi Nehri'nin yüzlerce kilometrelik iç su yollarında yolcuların yanı sıra kargo da taşıdı . Buhar gücünü kullanan ilk okyanus ötesi yolculuk, 1819'da buharla çalışan yardımcı bir kürekle donatılmış bir Amerikan yelkenli gemisi olan Savannah tarafından tamamlandı. Savannah, Georgia'dan Liverpool, İngiltere'ye 27 günden biraz daha uzun bir sürede yelken açtı, ancak küreği yolculuğun yalnızca 85 saati boyunca çalıştı. 19. yüzyılın ikinci yarısına gelindiğinde, giderek daha büyük ve daha hızlı olan buharlı gemiler, "Atlantik Feribotu" olarak adlandırılan bir hizmetle Kuzey Atlantik boyunca düzenli olarak yolcu, kargo ve posta taşıyordu.

3- Elektrik

Elektrik jeneratörleri ve elektrik motorları:

1820'lerde ve 30'larda İngiliz bilim adamı Michael Faraday deneysel olarak, bir mıknatısın iki kutbu arasındaki bir tel bobinden elektrik akımı geçirmenin bobinin dönmesine neden olacağını, bir tel bobini bir mıknatısın iki kutbu arasında döndürmenin ise bir mıknatıs oluşturacağını deneysel olarak gösterdi. bobindeki elektrik akımı ( elektromanyetik indüksiyon ). İlk olgu sonunda elektrik enerjisini mekanik enerjiye dönüştüren elektrik motorunun temeli olurken , ikincisi ise mekanik enerjiyi elektrik enerjisine dönüştüren elektrik jeneratörünün veya dinamonun temelini oluşturdu. Her ne kadar motorlar ve jeneratörler 19. yüzyılın ortalarında önemli gelişmeler kaydetse de, bunların pratik kullanımı büyük ölçüde diğer makinelerin, yani elektrikle çalışan trenlerin ve elektrikli aydınlatmanın daha sonraki icatlarına bağlıydı.

Elektrikli demiryolları ve tramvaylar:

Kentsel toplu taşımada kullanılması amaçlanan ilk elektrikli demiryolu, Alman mühendis Werner von Siemens tarafından 1879'da Berlin'de gösterildi. 20. yüzyılın başlarında, elektrikli demiryolları Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri'ndeki birçok büyük şehir içinde ve arasında faaliyet gösteriyordu. Londra metro sisteminin Londra Metrosu adı verilen ilk elektrikli bölümü 1890'da faaliyete geçti.

Akkor lamba:

1878-79'da İngiltere'de Joseph Swan ve daha sonra Amerika Birleşik Devletleri'nde Thomas Edison bağımsız olarak , bir filamanı vakumda (veya vakuma yakın) elektrik akımıyla ısıtarak sürekli ışık üreten pratik bir elektrikli akkor lamba icat etti. Her iki mucit de patent başvurusunda bulundu ve hukuki çekişmeleri ancak 1883'te ortak bir şirket kurmaya karar verdikten sonra sona erdi. O zamandan bu yana buluş için en çok övgüyü Edison'a verildi, çünkü aynı zamanda pratik bir buluş için gerekli elektrik hatlarını ve diğer ekipmanı da tasarladı. aydınlatma sistemi. Sonraki 50 yıl boyunca elektrikli akkor lambalar, kentsel alanlardaki başlıca yapay ışık biçimi olarak yavaş yavaş gaz ve gazyağı lambalarının yerini aldı, ancak gazla aydınlatılan sokak lambaları Britanya'da 20. yüzyılın ortalarına kadar varlığını sürdürdü.

Amerikalı mucit Lewis Latimer, 1881'de önceki tasarımlardan çok daha uzun süre yanan bir karbon filamentin patentini aldı. Yenilik, daha verimli ampullerin üretilmesine olanak tanıdı, böylece elektrikli aydınlatmayı daha uygun fiyatlı hale getirdi ve benimsenmesini hızlandırdı.

4- Telgraf ve telefon

19. yüzyılın iki icadı olan elektrikli telgraf ve elektrikli telefon , ilk kez uzak mesafeler üzerinden güvenilir ve anlık iletişimi mümkün kıldı. Ticaret, diplomasi, askeri operasyonlar, gazetecilik ve günlük yaşamın sayısız yönü üzerindeki etkileri neredeyse anında ortaya çıktı ve uzun süreli olduğu kanıtlandı.

Telgraf:

İlk pratik elektrikli telgraf sistemleri 1837'de Britanya ve Amerika Birleşik Devletleri'nde neredeyse eş zamanlı olarak oluşturuldu. İngiliz mucitler William Fothergill Cooke ve Charles Wheatstone tarafından geliştirilen cihazda, alıcının montaj plakasındaki iğneler, elektrik akımı verildiğinde belirli harfleri veya sayıları gösteriyordu. bağlı tellerden geçirilir. Mucitler Solomon G. Brown, Joseph Henry , Samuel FB Morse ve Alfred Vail kendi elektrikli telgraflarını yarattılar; Brown telgrafın ana teknisyenlerinden biri olarak görev yaptı, Henry gerekli yüksek yoğunluklu mıknatısı tasarladı ve Morse telgrafın tasarımlarını tasarladı. Vail tarafından yapılan önemli iyileştirmelerle. Morse kendi elektrikli telgrafını ve daha da ünlüsü, o zamandan beri Mors Kodu olarak bilinen ve herhangi bir telgraf sisteminde kullanılabilecek evrensel bir kodu yarattı. Bir dizi sembolik nokta, çizgi ve boşluktan oluşan kod, kısa sürede tüm dünyada (aksan işaretlerini barındıracak şekilde değiştirilmiş biçimde) benimsendi. Washington, DC ile Baltimore, Maryland arasındaki gösteri telgraf hattı 1844'te tamamlandı. Bu hat üzerinden gönderilen ilk mesaj şuydu: "Tanrı ne yaptı!" Telgraf kabloları ilk olarak 1851'de Manş Denizi boyunca ve 1858'de Atlantik Okyanusu boyunca döşendi. Amerika Birleşik Devletleri'nde telgraf iletişiminin Western Union gibi özel telgraf şirketlerinin büyümesi yoluyla yayılması, Batı bölgelerinde kanun ve düzenin korunmasına yardımcı oldu. ve demiryollarındaki trafiğin kontrolü. Dahası, ulusal ve uluslararası haberlerin Associated Press gibi haber servisleri aracılığıyla iletilmesine olanak sağladı . 1896'da İtalyan fizikçi ve mucit Guglielmo Marconi, 20. yüzyılda önemli askeri uygulamalara sahip olan bir kablosuz telgraf ( radyotelgraf ) sistemini mükemmelleştirdi .

Telefon:

1876'da İskoçya doğumlu Amerikalı bilim adamı Alexander Graham Bell , insan sesi de dahil olmak üzere sesi elektrik akımı aracılığıyla ileten telefonu başarıyla gösterdi. Bell, telefonun birincil mucidi olarak kabul edilirken, Amerikalı mucit ve ressam Lewis Latimer, patent çizimleri üzerindeki çalışmasıyla telefonun geliştirilmesine katkıda bulundu. Latimer, telefon patent başvurusu için yüksek kaliteli patent çizimleri hazırlamak üzere Bell'in patent avukatları tarafından işe alındı. Bell'in cihazı iki set metalik kamıştan (membran) ve elektromanyetik bobinden oluşuyordu. Bir zarın yakınında üretilen ses dalgaları, zarın belirli frekanslarda titreşmesine neden oldu, bu da ona bağlı elektromanyetik bobinde karşılık gelen akımları indükledi ve bu akımlar daha sonra diğer bobine akarak diğer zarın da aynı frekanslarda titreşmesine neden oldu. Orijinal ses dalgalarının yeniden üretilmesi. İlk “telefon görüşmesi” (anlaşılabilir insan konuşmasının elektrikle başarılı bir şekilde iletilmesi), Bell'in Boston laboratuvarının iki odası arasında 10 Mart 1876'da Bell'in asistanı Thomas Watson'ı Bell'in notlarına aktardığı ünlü sözlerle çağırmasıyla gerçekleşti. "Bay. Watson—Buraya gel—seni görmek istiyorum.” Başlangıçta telefon zenginler için bir merak ya da oyuncaktı, ancak 20. yüzyılın ortalarına gelindiğinde dünya çapında milyarlarcası kullanılan yaygın bir ev aleti haline geldi.

5- İçten yanmalı motor ve otomobil

Geç Sanayi Devrimi'nin en önemli icatları arasında içten yanmalı motor ve onunla birlikte benzinle çalışan otomobil vardı . Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri'nde at ve faytonun yerini alan otomobil, sıradan insanlara daha fazla seyahat özgürlüğü sağladı, kentsel ve kırsal alanlar arasındaki ticari bağlantıları kolaylaştırdı, kentsel planlamayı ve büyük şehirlerin büyümesini etkiledi ve ciddi hava kirliliğine katkıda bulundu. Kentsel alanlardaki kirlilik sorunları.

İçten yanmalı motor:

İçten yanmalı motor, sıkıştırılmış oksitleyici (hava) ve yakıt karışımının motor içindeki yanması yoluyla iş üretir; yanmanın sıcak gazlı ürünleri, piston veya rotor gibi motorun hareketli yüzeylerine doğru itilir. Kömür gazı ve hava karışımını kullanan ticari açıdan başarılı ilk içten yanmalı motor, 1859 civarında Belçikalı mucit Étienne Lenoir tarafından inşa edildi . Başlangıçta çalıştırılması pahalı ve verimsiz olan bu sistem, 1878'de dört zamanlı indüksiyon-sıkıştırma-ateşleme-egzoz döngüsünü başlatan Alman mühendis Nikolaus Otto tarafından önemli ölçüde değiştirildi. Daha yüksek verimlilikleri, dayanıklılıkları ve kullanım kolaylıkları nedeniyle Otto'nun tasarımına dayanan gazla çalışan motorlar, kısa sürede küçük endüstriyel uygulamalarda buhar motorlarının yerini aldı. Yine Otto'nun dört zamanlı tasarımına dayanan ilk benzinle çalışan içten yanmalı motor, 1885'te Alman mühendis Gottlieb Daimler tarafından icat edildi . Kısa süre sonra, 1890'ların başında, başka bir Alman mühendis Rudolf Diesel , içten yanmalı bir motor yaptı. Benzin yerine ağır yağ kullanan ve Otto motorundan daha verimli olan ( dizel motor ). Lokomotiflere, ağır makinelere ve denizaltılara güç sağlamak için yaygın olarak kullanıldı.

Otomobil:

Verimliliği ve hafifliği nedeniyle benzinle çalışan motor, hafif araçların hareketi için idealdi. İçten yanmalı motorla çalışan ilk motosiklet ve motorlu araç, sırasıyla Daimler ve Karl Benz tarafından 1885'te yapıldı . 1890'lara gelindiğinde, Kıta Avrupası ve Amerika Birleşik Devletleri'nde yeni doğmakta olan bir endüstri, çoğunlukla varlıklı müşteriler için giderek daha karmaşık otomobiller üretiyordu. 20 yıldan kısa bir süre sonra Amerikalı sanayici Henry Ford, her yıl milyonlarca otomobil (özellikle Model T ) ve hafif kamyon üretmek için montaj hattı üretim yöntemlerini mükemmelleştirdi . Ulaştığı büyük ölçek ekonomileri, ulaşım tarihinde büyük bir gelişme olan ortalama gelire sahip Amerikalılar için otomobil sahibi olmayı uygun fiyatlı hale getirdi.

6- Tarım sektöründe büyüme

Çelik pulluk:

John Deere tarafından 1837'de icat edilen çelik pulluk , daha hafif ve daha güçlü olması ve Amerika'nın Ortabatısındaki yoğun çayır toprağını parçalayabilmesi nedeniyle önceki demir ve tahta pulluklara göre büyük bir gelişmeydi. Pulluğun keskin ucu ve pürüzsüz yüzeyi sürtünmeyi azalttı ve çiftçilerin daha az çekiş gücüyle günde daha fazla dönüm ekim yapmasına olanak tanıdı, böylece mahsul veriminin artmasına katkıda bulundu ve çiftçiliğin batıya doğru yeni bölgelere doğru genişlemesine olanak sağladı. Buluşundan sonraki yirmi yıl içinde, Deere'in Amerika Birleşik Devletleri'ndeki şirketi tarafından yılda 10.000'den fazla çelik pulluk üretiliyordu.

Mekanik orak makinesi:

1831'de Cyrus McCormick tarafından geliştirilen mekanik orak makinesi , elde taşınan tırpanlarla karşılaştırıldığında hasat verimliliğini büyük ölçüde artırdı. McCormick'in atlı makinesi, olgun tahılları kesmek için bir kesme çubuğu, kesilmiş sapları taşımak için bir platform ve bunları demetlemek üzere platforma çekmek için bir makara kullanıyordu. Biçme makinesi, kesme ve harmanlama işlemlerini otomatikleştirerek, çiftçilerin günde hasat edilen tahıl miktarını dört katına çıkarmasını sağladı ve 5.000 yılı aşkın süredir kullanımda olan elde taşınan tırpanların yerini aldı.

Çok etkili evaporatör. Kimyager Norbert Rillieux, şeker kamışı suyunu aşamalı olarak kaynatmak için buhar ısısını ve vakum odalarını kullanan verimli, çok etkili buharlaştırıcıyı icat etti. Bu, şeker kristallerini korurken meyve suyundan suyu uzaklaştırdı ve bunu yaparak şeker endüstrisinde devrim yarattı. Rillieux'nun 1846'da patenti alınan aparatı, eski açık kazan yöntemlerine kıyasla yakıt tüketimini azalttı ve şeker verimini artırdı; Louisiana şeker tarlalarının üretim maliyetlerini düşürmesine ve kaliteyi ve kârı artırmasına olanak tanıdı. Rillieux'nün endüstriyel ısı transferi ve buhar teknolojisindeki öncü çalışması daha sonraki birçok gelişmenin yolunu açmıştır ve yenilikçi arıtma süreci kimyasal işleme, ilaç üretimi, yiyecek ve içecek üretimi ve atık su arıtmasında kullanılmaya devam etmektedir.

Sentetik üretim:

Amerikalı tarım bilimci George Washington Carver, pamuk monokültürünün tükettiği toprak besin maddelerini geri kazanmak için ürün rotasyonu yöntemlerini teşvik etmesi ve sentetik üretimdeki ilerlemeleriyle tanınır . Yer fıstığı, soya fasulyesi ve tatlı patates gibi nitrojen sabitleyen bitkilere odaklanan araştırma ve denemeler yürüten Carver, standart tarımsal ürünler için yüzlerce yeni kullanım alanı geliştirmek üzere sentetik üretimi kullandı. Yer fıstığıyla ilgili olarak süt ve yağ yerine kullanılanlar, kağıt ve ahşap boyaları da dahil olmak üzere 300'den fazla ürün yarattı. Çalışmaları yoksul çiftçiler için uygun fiyatlı gıda kaynakları sağladı ve Güney tarımının pamuğa bağımlılığının azaltılmasına yardımcı oldu.

7- Kozmetik ve giyim

Genişletilmiş dağıtım ağlarıyla birleşen seri üretim teknikleri, giyimden kozmetiğe kadar çok çeşitli tüketim mallarının uygun fiyatla üretilmesine ve genel nüfus tarafından erişilebilmesine olanak sağladı.

Dikiş makinesi:

Elias Howe ve Isaac Singer, 1840'larda ve 50'lerde dikiş makinelerinin patentini aldılar . Howe, kilit dikişi kullanan ilk pratik dikiş makinesini icat etti ve patentini aldı. Bu makine, profesyonel bir terzinin dakikada 40-50 dikiş yapmasına kıyasla dakikada 300 dikiş üretebiliyordu, ancak yalnızca düz bir çizgide, bu ciddi bir sınırlamaydı. Dikiş teknolojisi geliştikçe hazır giyim fabrikaları genel nüfus için modaya uygun kıyafetleri hızlı ve ucuz bir şekilde seri üretebildi. Pratik dikiş makinesi daha sonra evde kullanıma sunuldu ve Amerikan ailesinin kendine güveninin temeli haline geldi. 1851'de Singer, Howe'un patentli kilit dikiş yöntemini ve yeni bir yukarı-aşağı hareket mekanizmasını kullanan geliştirilmiş bir model tasarladı. Howe, Singer ve diğerlerine karşı beş yıllık bir hukuk mücadelesinin ardından 1854'te haklarını yeniden tesis edebildi ve bunun üzerine ABD yapımı tüm dikiş makinelerinin telif haklarını aldı.

Ayakkabı dayanma makinesi.:

Amerikalı mucit Jan Ernst Matzeliger, 1883'te ayakkabı takma makinesini yarattı. Ondan önce, ayakkabılar yetenekli zanaatkarlar tarafından ayrı ayrı tamir ediliyordu, bu da onların bulunabilmesini ve karşılanabilirliğini sınırlıyordu. Matzeliger'in makinesi günde 150-700 çift ayakkabı üretebilirken, zanaatkar başına 50 çift ayakkabı üretilebiliyordu ve bu da ucuz seri üretilen ayakkabıların yaygın olarak bulunmasına olanak tanıyordu.

Anilin boyaları:

İngiliz kimyager William Henry Perkin, anilin boyalarının patentini ilk kez 1856'da aldı. Bu yapay boyalar, ilk kez canlı renkli kumaşların fabrikalarda seri üretilmesine olanak sağladı. Daha önce boyalar doğal kaynaklardan elde ediliyordu ve renk tonu sınırlıydı. Perkin, tıbbi bir ilaç olan kinin üretmek için yaptığı deneyde yanlışlıkla anilin moru veya leylak rengi sentezini yarattı . Anilin boya işlemi, uygun fiyatlı parlak renkli giysilerin ana tüketicilere ulaşmasının kapısını açtı. Muazzam popülaritesine "leylak rengi kızamık" adı verildi ve hatta İngiliz kraliyet ailesine bile ulaştı ; Kraliçe Victoria, Büyük Londra Sergisi olarak da bilinen 1862 Uluslararası Sergisinde leylak rengi ipek bir elbiseyle göründü.

Saç ürünleri:

1900'lerin başında Madam CJ Walker (doğum adı Sarah Breedlove), pomatlar ve şampuanlar konusunda uzmanlaşmış, Afrikalı Amerikalı kadınlar için bir dizi kozmetik ve saç ürünü geliştirdi. Bilgili pazarlama ve 25.000'den fazla satış temsilcisinden oluşan ulusal bir ağın eğitimi sayesinde, Amerika Birleşik Devletleri'nden Orta Amerika'ya ve Karayipler'e kadar uzanan bir iş imparatorluğu kurdu ve böylece kozmetiklerin küçük ölçekli üretimden tüketici olarak kitlesel bulunabilirliğe geçişine katkıda bulundu.